De voorbije dagen werd ik er plots een paar keer op gewezen, hoe lang ik al bezig ben in De hond die naar de sterren rende.

Het is een heel mooi boek en een aanrader voor iedereen die kan genieten van een heel mooi boek, kinderboek, maar ik heb het ondertussen al een tijdje uit. Ik kan me voorstellen dat ik sinds september 2008 al honderd andere boeken heb gelezen.

Vanavond begin ik in Into Thin Air. Volgens mijn blijf ik daarvoor thuis, zelfs, op vrijdagavond, wikkel ik me in een laken om de hitte te doorstaan die zo standvastig in mijn flat hangt en nestel ik me in de zetel met mijn voeten in een sopje. Zoiets.

Alleen, de hond die naar de sterren rende staat al zo lang een beetje vergeten waar hij staat, dat ik niet anders kan dan hem te laten staan. Misschien zoals asielzoekers die mogen blijven omdat hun kinderen al helemaal ingeburgerd zijn.