Het is de eerste stap die alles bepaalt als ik ga joggen, vanaf dat moment loop ik de hele tijd in hetzelfde ritme zonder ergens voor opzij te gaan, alle naaktslakken ten spijt in het stukje bomen tussen oude en minder oude verkavelingen - ook wel bos in de beschaafde volksmond. Vandaag ging het goed: ik heb er niet één verpulverd - bij mijn weten, that is, ik wacht vol spanning de afrekening aan de hemelpoort af.

De titel is slak met een dubbele reden, ik had anderhalve maand mijn sportschoenen alleen nog aangedaan om op de chiro te gaan scheidsrechteren. Ik neem dat niet zo serieus als Frank De Bleekere. Unlike naaktslakken vindt die bal zijn weg wel.