Op een bepaald moment kreeg ik de hele tijd reacties binnen en dacht ik, ho maar, wat gebeurt er nou? Alleen dacht ik dat zonder de nou, ik ben tenslotte niet Nederlands.

Maar goed, belofte maakt schuld. 93 euro minder dorst in de wereld. Moest ik gelovig zijn, ik zag er een werk van barmhartigheid in, maar nu koop ik er binnenkort een plaatje mee bij Music For Life. Ik ben van plan het geld zelf te gaan afgeven, ik heb bij het opruimen van mijn bureau -blokvoorbereidingen, weetwel- een bruine envelop tegengekomen, en daar kan ik het geld dan insteken. Overigens heb ik ook een actienummer van het Rode Kruis aangevraagd en alles, en dat nummer kan ik dan op die envelop schrijven. Ik dacht aan maandagvoormiddag, omdat dat uitkomt in mijn studieplanning. Een beetje vroeg, omdat ik dan geen onmogelijk lange wachttijden moet doorploeteren. On verra.

Ik heb er vandaag meer over nagedacht dan over, ik zeg maar wat, Poolse naamvallen. Maar zonder zelfingenomen te willen doen, het is ook geen concept van niets, het idee komt van mij, maar u hebt er een onverwacht goed idee van gemaakt. Want uiteindelijk had ik ook zonder uw reactie geld kunnen geven. Het water was er vast niet minder heilzaam van geworden. En toch reageren, wat gek eigenlijk.

Bedankt dus, en tot ziens misschiens. En ga door met reageren zolang u wil, ik vind het serieus hartverwarmend elke keer. En dat terwijl het buiten vriest.