Archieven

U bekijkt momenteel de archieven voor January 2012

22/01: Avonden

Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Maandag
Met meer toeristen dan me lief is sta ik te wachten tot de zon Uluru in z’n juiste rode kleedje zet. Het is spannend, want aan de oostkant hangt er een lage bewolking die de zon al een paar uur aan het zicht onttrekt. Uiteindelijk zit er tussen de einder en het wolkendek een spleet die net genoeg licht doorlaat - het wonder van de zonsondergang kan zich voltrekken voor mijn eigen ogen. Ik denk, hier hebben ze de kleur rood uitgevonden, maar dat zou wel eens te sentimenteel kunnen zijn.

Dinsdag
In Glendambo wonen dertig mensen. Er zijn twee tankstations – het ene heeft goedkopere benzine, het andere een veggieburger. Ze weten hier dat het belangrijk is al snel, als zaak in een wereld vol concurrentie, een eigen niche te ontdekken. Ik schrijf een brief en denk, die postzegels met die koala op, ik ben ze beu. Nog vijf heb ik er, dan is het tijd voor andere.

Woensdag
's Avonds zie ik een kangeroe. Ik kijk met bewondering naar dat springend ding - ik weet nog niet dat ik morgen in totaal tweeëntachtig kangeroes in de schaduw zal zien wachten op het vallen van de avond en, belangrijker, het kwik. Er passeert aan auto met zijn koplampen aan. Timing is everything, nog geen tien seconden geleden stond ik in adamskostuum mijn vege lijf te wassen, nu krijgt de arme man enkel handdoek en een stuk netgeschoren been te zien.

Donderdag
Op een bankje voor de krantenwinkel van Quorn gezeten zeg ik nottoobad, in één woord, tegen iedereen die howyougoin mompelt. Ze wachten niet op mijn antwoord, op donderdag moet het lottoformulier binnen, twee oude terreinwagens en een stoffige, verroeste Holden komen aan en rijden even later weer weg, de sleutels blijven zitten in het contact. Later in Port Augusta eet ik een bord pasta dat mijn honger niet echt stilt en haal ik Whittackers melkchocolade uit bij Whoolworths. Port Augusta is een stad – niemand vraagt howyougoin, alleen het meisje achter de kassa is zo heerlijk vriendelijk dat ik aan slagroom en meringue moet denken.

Vrijdag
Het is koud aan de zuidkust van Australië, maar de plaatselijke supermarkt ruikt naar de GB Express aan het Martelarenplein. Het is in mijn neus dat de meest onverwachte vlagen van kortstondige heimwee worden geboren. Gelukkig is voor impulsaankopen IGA even geschikt, ik koop instantpannenkoekendeeg, een experiment voor morgenvroeg. Maar dat is voor na de rillerige nacht die me te wachten staat. Ik denk, misschien is het alleen maar koud omdat we naast het kerkhof slapen. Maar ook dat zou weleens te sentimenteel kunnen zijn.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Be aware of wandering cattle, staat er hier soms langs de weg. Er zijn hier veestations zo groot als mijn lief vaderland, goed zot dat ze die gans omheinen zouden gewoon omdat een reep asfalt van die ene kant voor altijd ook de andere maakt.

Er is iets met dat woord wandering dat me altijd doet denken aan het verschil met wandeling. Misschien is het het gebrek aan richting dat het eerste woord zacht resoneert en dat zo goed past bij de blik van de gemiddelde koe - even dom, frappant genoeg, als die van een koe die naar een trein te kijken staat.

Soms kan je een koe nog het beste vergelijken met een koe.

Hoe dan ook, de radix beider woorden lijkt me toch precies hetzelfde, een eender verlangen naar de andere kant - hoe je er ook geraken wilt.

De andere kant bijvoorbeeld van de snelweg, waar vrachtwagens tot 54,4 meter lang ervoor kunnen zorgen dat dat schijnbaar groenere gras voor altijd even sappig blijft als je als kalf, tegen de uier van de moederkoe genesteld, altijd al had gedroomd. (Als je maar lang genoeg eentonige, kaarsrechte, wondermooie snelwegen bereist, dan ga je op den duur teveel nadenken bij het zien van voortijdig gestorven runderen in de rode aarde van de afwezige berm.)

Of misschien die andere andere kant, die van het grootste concept dat je als gewone sterveling ooit echt bevatten kan - die grote blauwe wereldbol waar je als kind soms even, in miniatuur dan toch, mee draaide.

Die was het.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Lieve lezer,

Je denkt misschien dat oudjaar niet veel meer is dan een koude nacht. Ik was altijd van die overtuiging, dat het feest eromheen dan wel vaak bijzonder leuk is, maar dat de gelegenheid vrijdagavond zou kunnen heten en veel zou er niet anders zijn. 

Op Oudjaar 2011 viel ik voor middernacht in slaap. Ik werd wakker in het nieuwe jaar en wist meteen waarom dat vrolijk vieren zo compulsief wordt doorgevoerd - als verdwaasd wakkerworden het eerste is dat een gloednieuw jaar te bieden heeft, dan komt een mens net zo bedrogen uit als het kind dat we op zes december allemaal geweest zijn, er is net het juiste speelgoed, maar de batterijen zijn niet inbegrepen. 

Na een tijdje gaat de stramheid natuurlijk altijd weg, dit jaar verschilt niet veel van alle vorige: een dag, en dan een nieuwe, andere. 

Ik mag dan wel denken dat dit jaar slechts na negen dagen al naar mijn hand staat, niets houdt je van hetzelfde tegen, lieve lezer, en ik al zeker niet, ik zit nog wel een poosje in dit verre, verzengend warme land, me te vergapen aan een omgeving die afwisselend uit prentenboeken en dystopiën lijkt te komen en aan mijn afgebleekte, lange blonde haren. 

En ik glimlach, want ik zoek de batterijen niet, ik bén ze. 

Veel ver liefs, 

Maartje