Oostblog

Het lichtpuntje aan het einde van de tunnel van de winter is hoe fantastisch het is dat mensen die over een donker plein lopen of door een straat met weinig passage een fietslichtje uitzetten dat iemand anders even tevoren had laten branden.

Ik stond in de colruyt met een lasagna en een blikje cola light - als ik dan toch alleen voor de teevee ga eten doe ik dat liever meteen juist, met ongezonde dingen. Een slaatje krijg ik in de zetel niet binnen. Maar goed, er stond daar zoveel volk zoals dat alleen daar kan en ik had toch mijn colruytkaart niet mee, dus zette ik de lasagna waar ik hem genomen had en het blikje ernaast.

Hopelijk is er later op de avond iemand gepasseerd die wou dat er daar ook cola koelstond, dan ben ik vast weer een stukje dichter bij mijn persoonlijke nirvana - de lofbetuigingen van alle mensen die ik ooit geholpen heb in de supermarkt, laatst nog een gedrongen dame die persé koffie van het hoogste schap moest hebben, daar moest ik ook voor klimmen op het onderste schap van de koffie. Amai gij durft, zei ze. En in Polen heb ik ooit een meneer Ardeense hesp aangeraden, maar die kon daar niet mee lachen, de chauvinist.

Anyway, toen stond ik een halfuur later in de delhaize. Quatsch natuurlijk, want op die tijd had ik al lang thuisgezeten met mijn lasagne dampend op de salontafel. En iederéén weet dat het daar duurder is - dat is bewezen door wetenschappers. Maar goed, die extra lichaamsbeweging helpt mijn avondeten te verteren, 't is altijd dat.

Toen ik buitenkwam was het stikdonker, terwijl ik nog bij avondlicht vertrokken was. Zolang heb ik ook niet staan twijfelen tussen 365 en Come a Casa. De keuze tussen cola light en pepsi max maakte ik pas toen ik de tweede frigo zag waar zich ook pepsi in koelde, in de delhaize heb je daar jammer genoeg geen helden voor nodig.

In de kerstvakantie van 2000, denk ik, heb ik de eerste vier boeken van Harry Potter gekocht en ze allemaal op één week uitgelezen - de rest was toen nog niet verschenen. Die hele week lag ik tot vier uur in mijn bed te lezen, tot we op het einde even oud waren geworden. En iedere herst, als ik aan kerst begin te denken, neem ik een harrypotterboek vast en lees ik een stukje opnieuw, maar écht helemaal hetzelfde wordt het nooit, de gezichten die ik zelf bedacht zijn vernietigd door de films en de plot is bekend, al kan dat de pret niet altijd drukken.

Dus deze week heb ik échte volwassenmensenboeken gelaten voor wat ze zijn en herlezen wat ik al acht jaar herlees - al heb ik ze intussen in het Engels. Met een deken en een kinderboek in de zetel ben ik zó weer veertien jaar.

De laatste tijd zeg ik vaak dingen die ik vroeger nooit moest zeggen.

Bijvoorbeeld: 'M-a-a-r-t-j-e. Het verkleinwoord van de maand.' En ook het grapje: 'Ja, dit is de trein naar daar. En anders zitten we samen verkeerd.'

Als een bliksemschicht drong dat besef mijn leven binnen. En toen reed de trein verder naar huis. En anders zaten we allemaal samen verkeerd, Leuven was het eindstation.

Ik moest naar Quiévrain. Leuven is een goed station daarvoor, er is een trein die helemaal rechtdoor gaat en pal stopt waar ik moest zijn, maar die had ik net gemist en ik was al te laat, dus dacht ik te vragen aan het loket wat de snelste trein naar Bergen was, dat ligt daar in de buurt.

Nu volg ik al een tijdje dictielessen, maar veel vruchten hebben die blijkbaar nog niet afgeworpen, want het meisje achter het loket verstond Berchem en stuurde me naar Aarschot, waar ik de dag ervoor ook al heen was geweest om effectief naar Berchem te gaan. Met 'Aarschot is vast een station met veel aansluitingen' in gedachten stapte ik vol zelfvertrouwen op de trein, om een uur later terug in Leuven te staan als verdwaalde reiziger, een beetje uitgelachen door een conducteur en met een vaag verlangen mij te begraven onder de stoeptegels van het perron. En toen moest het eigenlijk allemaal nog beginnen.

De volgende trein die me werd aangeraden was die naar Brussel en dat leek me zo plausibel dat ik als de wiedeweerga op die trein sprong, om uit te stappen in Brussel Noord, de Brussel die ik het beste ken omdat ik er eens een maand gewerkt heb. En toen bleek dat ik in Brussel Zuid moest zijn was dat niet eens een probleem, want de trein stond er nog, maar nadat ik me de trap had opgehaast is hij toch vertrokken, natuurlijk niet zonder eerst nog een minuut te weigeren zijn deuren te openen.

Enfin, treinen naar Brussel Zuid zijn er genoeg, en twintig minuten later zat ik op perron vijf te wachten op de trein naar Quiévrain die helaas een halfuur vertraging had, maar uiteindelijk toch vertrok. Door die uitzonderlijke vertraging, edoch, deed hij mijn station niet meer aan en moest ik daar nog een trein voor nemen, waarna wat ik in Quiévrain ging doen niet doorging en ik onverrichterzake kon terugkeren, niet naar Leuven maar naar de zee waar ik een weekend ging uitwaaien ook al heb ik daar geen tijd voor.

Van Quiévrain naar De Panne, ik zeg het u, het is geen lachertje, maar een marteling van vier treinen waarvan er eentje een halfuur vertraging had, waardoor ik een andere nam die een boemel bleek te zijn en mij voorbereidde op het trage ritme van de trein die élk station tussen Gent en De Panne aandoet, inclusief Lichtervelde, zowaar. Toen ik aankwam was ik zó blij dat ik er bijna van ging huilen, iets wat vaak gebeurt maar nooit als het betrekking heeft op mijn eigen leven.

Die twee ritten op mijn go-pass die ik goed heb besteed, dat wel, maar liever had ik vijftig euro gegeven voor een heen-en-terug-ticket van de onbestaande rechtstreekste trein tussen Leuven, Quiévrain en De Panne, zo één met blauwe zachte zetels en niet van die bruine plastieken banken waar hele dikke meneren op zitten met hun poep tegen de mijne, waardoor er maar vier lagen stof zijn die mijn vege lijf beschermen tegen de frustraties van een pendelaar op een boemeltrein.

Ik word overal waar ik kom gelauwerd om mijn energiepeil dat nooit eens mindert, maar vrijdagavond was ik een beetje plattekes, at the least.