Archieven

U bekijkt momenteel de archieven voor July 2008
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
‘Stau en in-checktijden, ik krijg daar kalte rillingen van. En op vakantie kan het doch ook gaan regenen. Ik snap dat ook niet, dat iedereen hier Spaanse zomers verwacht. Het is de bedoeling dat het regent, anders komen de kartoffeln niet omhoog en dan gaat iedereen in september weer zagen als een kleintje met mayonaise duurder is geworden. Van vakantie verzuren de menschen. Enfin, van zurückkommen doch, en darum vertrek ik niet.’

Dat buiten deze woonkamer België ligt, zie je alleen maar aan het steenweglandschap door het raam. Binnenin waan je je in de Alpen, met houtwerk en frullen en kanten kleedjes vol vrolijke bostaferelen. Een clichématig ingericht huis in tirolerthema, alsof alle Duitsers lederhosen dragen, of ze nu in Duitsland wonen of in Hemiksem zijn terechtgekomen, toevallig.

Erich draagt een jeans en een basic hemd, maar spreekt wel met een hoorbaar Duits accent. ‘Mein frau gaat soms terug naar de heimat, maar ik heb daar niets te zoeken, mijn mutter is gestorben. Het is ook altijd zo ver rijden, helemaal tot in Nürnberg. Wat kost dat tegenwoordig niet? Maar voor boodschappen gaan we wel naar Aachen, veel billiger. En dan kopen we ook eens iets exotisch, verse ananas oder so etwas. En we doen barbecues met de kindern. Veel bratwursten natuurlijk, wirklich smäklich.’
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
‘Ja kijk,’ begint André, ‘ze zeggen dat verbouwen het ergste is voor je relatie. Awel, ik wou al lang verbouwen en ons Jenny is vertrokken in de winter, dan kon ik er net zo goed aan beginnen. Ik dacht, ik heb toch niks te verliezen.’

André lacht ermee en ratelt verder. ‘Het zat er natuurlijk aan te komen, maar de verbouwingen ook. Onze badkamer was al niet meer veranderd van als we getrouwd zijn. Te lang gewacht. Niet met die badkamer. Enfin, dat ook, maar toch vooral met die scheiding. Ik mis haar wel hoor, maar als ik bedenk hoeveel ze zou zagen dat we thuis moeten blijven van ’t jaar, dan denk ik soms, goed vanaf.’

‘Het is bouwverlof, dus we doen alles zelf. Mijn broer is stukadoor, die kan helpen. En dan in november, als alles hier af is, dan ga ik op vakantie naar Thailand denk ik, daar heb ik altijd van gedroomd. Of ik schrijf mij in op zo’n datingsite, volgens mij vallen vrouwen daarop, mannen met een vernieuwde badkamer. En dan ga ik wel naar de zonnebank, dat is wat blitser, zegt mijn moeder.’
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Soms bedenk ik hele levens rond mensen die ik van toeten nog blazen ken. Mensen die nog in België rondlopen ondanks de exodus die we dit weekend op het nieuws mochten bekijken, en ondanks lowcostmaatschappijen en lastminutes en dat eeuwige gekanker op het Belgische weer.

Tiens, waarom zijn die mensen niet op vakantie? Gaan die zich niet vervelen? En zijn ze wel gelukkig zo?

Wat dat geeft in mijn hoofd leest u morgen en vanaf dan netjes om de twee dagen. Dat draait hier op zomerritme, ja, ík ben namelijk wel op vakantie. Of ik doe alsof, u zal het waarschijnlijk nooit weten.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Hortense Daman zat als dertienjarige in het verzet tegen de Duitsers - moffen toen nog - en vervoerde op een dag een heleboel handgranaten op haar fiets, die ze bedekt had met eieren, een zeldzaamheid in een tijd van bombardementen. Zo passeerde ze de Duitsers zonder problemen.

Ze heeft dan een boek geschreven zoveel jaren later, niet enkel over die eieren maar ook over de concentratiekampen waar ze later toch in terechtkwam, en die ze overleefde, anders had ze dat boek natuurlijk niet afgekregen. Dat vond ik vreemd toen ik dat las, dat je kon fietsen met eieren op zak zonder ze te breken.

Gisteren moest ik op de chiro zijn met 42 eieren. De doos van dertig stond op mijn stuur en bleef volledig intact. Van de twaalf in zo'n doosje op mijn bagagedrager is er maar eentje gesneuveld. Toen was ik er zeker van, als ik tijdens de tweede wereldoorlog had geleefd had ik zeker in het verzet gezeten.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Aan de hoogte van de maïs zag ik hoe lang het geleden was dat ik nog was gaan lopen. Halfhoge maïsvelden moeten in de zon staan en er niet verregend bijliggen naast een paadje vol naaktslakken en slijmsporen, maar ik woon al zolang in België dat ik ze ook in de motregen met zomer ben gaan associëren. Vooral dan omdat ik tijdens dat lopen al eens durf te zweten en dat ook zomers vind - zweten in een topje.

Dan is dat er toch ook van gekomen, dacht ik en toen moest ik een plas ontwijken of mijn schoenen werden nat - mijn kadans zoek ondanks het ritme van de regen.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Daar had je de decaan die een erg saaie speech gaf op de proclamatie toen ik mijn diploma kreeg - of toch het papiertje waarop staat dat ik het verdiend heb. Mijn uitslag, vanzelf oud nieuws geworden, zit na twee dagen afgeleefd in de achterzak van mijn nieuwe jeansbroek. In acht gevouwen hebben zich achteraan twee blauwe rechthoekjes ontwikkeld.

Hij had het over overgangsrituelen en gelukkig worden en de K.U.Leuven nooit helemaal verlaten - dooddoeners van de ergste categorie die te rechtstreeks alludeerden op het leven dat nog komen moet. De studente die namens ons en dus ook namens mij een tekstje kwam opzeggen over pintjes van een euro en diplomaruimte stond nog boller van cliché's.

Wij kochten een nieuwe auto in 1998. De verkoper dacht even glad te doen en maakte duidelijk dat het - met het oog op ruitenwissers - altijd een beetje zoeken en passen is in het begin. Autoverkopers hebben geen diploma's slavistiek en van sociale skills hebben ze buiten hun garage misschien niet veel kaas gegeten, maar ze hebben soms gelijk ook tien jaar later in een andere context als ik er plots aan kom te denken.

Laat zo'n man op een proclamatie over het leven vertellen. Het is tijd om werk te zoeken.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Onlangs haalde ik op de parking van de Colruyt mijn vinger open aan mijn fiets. Hoe dat gebeurde weet ik niet, vast een onverwachte beweging van mijn kant. Plots was daar een linkerwijsvinger vol bloed en dacht ik: een prospectie dringt zich op. Dus ik stopte aan de rand van de stoep en haalde prompt mijn derde linkerteentje open. Netjes dat opperste topje vel eraf - waardoor ook ineens mijn derde linkerteentje vol bloed hing en bij verlenging ook het stukje linkervoet eronder.

Thuis deed ik er een doekje op met water, om het geronnen bloed dat zich onderweg naar huis had verzameld weg te vegen en eens te kijken wat daar net pijn deed. De vinger bleek meer bloed dan wondje maar de teen kromp in elkaar toen ik er over wreef. Het helpt niet, doekjes op wondjes waar verrassend veel bloed uit sijpelt, voor je het weet heb je een papieren zakdoekje vol bloed vast en is je teen helemaal kraaknet opeengekruld, buiten op dat ene punt waar hij nog bloedt en blijft bloeden.

De beste remedie was dat lapje vel dat er nog aan bungelde gewoon terug te leggen en overtuigd te doen alsof er niets gebeurd was. Het groeide er terug aan dacht ik gisteren maar vandaag is het eraf gevallen. Het wondje eronder is dicht en zelfs in mijn hakschoenen gaat dat prima. Zo is mijn teen vanzelf genezen, zonder ontsmettingsmiddel en met mijn eigen huid als pleister.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
Er zit een muis in de zoldering van mijn kamer te knabbelen aan het hoekje van het papiertje van Leuven in Scène dat daar ter herinnering steekt. Ze maakt veel lawaai tijdens haar latenightlunch.

Het hoeft niet, gefrutsel van een muis die ik niet eens schattig kan vinden om drie uur eenendertig 's nachts.
Categorie: De pot nat
Door: Maartje
In humo staat een stukje, een half blad hoop en al, over een foto die niet eens zó mooi was dat-ie veertig jaar later, daar gaat het stukje over, herinnerd moet worden om de foto, maar wel om de zomer, want daar gaat het ook over, en omdat er net zo'n tekst bij paste die beschrijft hoe dat veertig jaar geleden net hetzelfde was, wachten.

Ik mag graag denken dat de mensen in 1968 ook niet wisten met welke grootse dingen ze bezig waren en dat er veertig jaar later wat toen onbeduidende foto's leken, bezongen zouden worden om waar ze voor staan, die foto's en de mensen erop die allemaal allang gestorven zijn. Misschien dat er over veertig jaar, als ik al dood ben dan of misschien nog leef, ook foto's in een blad gaan staan over de zomer van 2008, en dat er dan net zo'n meisje van 21 ontroerd in de zon zit, een boterham te eten, niet omdat ze honger heeft maar omdat ze wacht op iets waar ze zelf de vinger niet op kan leggen en de time being wil verkorten, door een boterham te eten en door humo te lezen of misschien de krant gewoon - wie weet is het een zaterdag en zit Zeno bij De Morgen.

Ik ben opgejaagd. Het is goed dat ik de humo kan vastnemen op de wc en daar kan lezen dat dat veertig jaar geleden nog zo was.